W dzisiejszych czasach mnogość ras może przytłoczyć niejednego amatora psiaków. W zależności od predyspozycji każdy znajdzie coś dla siebie. Poznaj labradoodle’a i wilczaka czechosłowackiego, które są tak odmienne, że nie sposób tego nie zauważyć.
Wilczak czechosłowacki – aktywny podróżnik
Nie wszystkie rasy psów są dla każdego, takim przykładem jest wilczak czechosłowacki. Ten pochodzący od wilka pies jest bardzo aktywnym kompanem, co może przyprawić o ból głowy niejednego amatora kanapy. Ich historia jest bardzo ciekawa, bo ich pochodzenie to wynik krzyżówki owczarka niemieckiego oraz dzikiego wilka.
Takim sposobem chciano uzyskać psa o dobrych genach, który będzie odporny i przystosowany do służby w wojsku i do ochrony granicznej państw. Ich korzenie sięgają 1958 roku, kiedy to urodził się pierwszy miot samicy wilka – Brity i samca owczarka niemieckiego – Cezara. Wzorzec tej rasy został utrwalony i już pod koniec XX wieku została ona uznana przez FCI.
Mimo że ich pierwotnym przeznaczeniem było wojsko, teraz to również psy użytkowe, ale w kierunku sportowym. Wykorzystuje się je w biegu do 100 m, czy też w dyscyplinach sprawdzających ich zdolności do ratownictwa, obrony czy posłuszeństwa.
Pokrój wilczaka czechosłowackiego
U tej rasy psów obserwuje się widocznie zaznaczony dymorfizm płciowy, suki są zdecydowanie lżejsze i mniejsze niż samiec. Waga samca to ok. 25 kg, a samicy to 20 kg.
Dodatkowo elementem wyróżniającym tę rasę od innych, jest zbliżony wygląd do wilka, pies taki więc nie może przejawiać cech przypominających owczarka niemieckiego. Wilczak czechosłowacki, mimo że jest dobrze umięśnionym psem, to jednak przejawia cechy lekkości, a jego budowę można opisać jako suchą i mocną.
Charakter wilczaka czechosłowackiego – czyli pies nie dla wszystkich
Wilczak czechosłowacki jest psem terytorialnym, więc całą rodzinę będzie traktował jak swoje stado, a do obcych osób podchodził nieufnie. Potrzebuje więc ciągłego kontaktu z człowiekiem, nie jest to pies do pozostawienia sobie, ani do zamknięcia w kojcu, ze względu na to, że może tam zdziczeć.
Potrzebuje też aktywności, dobrego właściciela, który wyznaczy mu granice i pokieruje tak, aby jego umiejętności i przystosowania były jak najlepiej wykorzystane. W tym przypadku sprawdza się powiedzenie: „wybiegane pies to szczęśliwy pies”. Zaleca się nawet, wykorzystanie wilczaka do różnego rodzaju sportu, np.: agility.
Labradoodle – piękna hybryda
Rasa nieuznana oficjalnie przez FCI, jedynie z tego powodu, że jest to dość nowy twór. Powstał po skrzyżowaniu labradora retrievera z pudlem królewskim. Pierwowzór tej rasy pochodzi z Australii, gdzie pierwszy miot przyszedł na świat w 1988 roku.
Początkowo chciano uzyskać psa, który będzie przejawiał cechy hipoalergicznej sierści i nieprzeciętnej inteligencji, dając finalnie psa idealnego jako przewodnik dla niewidomych. Jednak niektórzy hodowcy zaczęli krzyżować osobniki w nieprzemyślany sposób, więc powstało u tych psów wiele niepożądanych cech.
Jednak aby to naprawić, amerykański klub Continental Kennel Club wyznaczył rygorystyczne zasady hodowli tej rasy. W Polsce istnieje natomiast organizacja ALFA, która zrzesza hodowców rasy labradoodle i wyznacza kierunek hodowli, dbając o jej prawidłowy i zgodny z zasadami genetyki przebieg.
Pokrój labradoodle’a
Labradoodle to psy duże lub średnie, w zależności od proporcji genów dużego pudla królewskiego do średniego labradora. Więc to, jaki osobnik się narodzi, może być często niespodzianką. Również ich sierść jest nieokreślona, może być długa lub krótka, ciemna lub jasna, jednak ogólnie przyświeca tutaj idea, aby psy przypomniały pluszowego misia.
Labradoodle – charakter
Należy wziąć pod uwagę, że ich cechy nie są utrwalone przez to, że dopiero rasa ta zaczyna się porządnie kształtować. W zasadzie są one przyjacielskie i idealne do życia rodzinnego, nawet z dziećmi.
Jednak warto też wziąć pod uwagę to, że pochodzą też od labradora, mogą wykazywać zdolności łowieckie, a więc wskazuje to na konieczność zapewnienia im dużej dawki ruchu.
Warto też przy jego zakupie, wybrać osobnika z profesjonalnej hodowli, którego rodzice nie przejawiają niekorzystnych cech. Takiego psa warto prowadzić konsekwentnie i poświęcać mu czas i energię.
