Spaniel tybetański, znany również jako tibbie, to jedna z najciekawszych ras tybetański. Zachwycają swoim pięknym wyglądem oraz kocią naturą.
Charakter spaniela tybetańskiego
Spaniem tybetański kojarzony jest z maskotką, którą można głaskać, pieścić. Od razu przywodzi na myśl typowego kanapowca. Tymczasem okazuje się, że przedstawiciele tej rasy to zwinne i niezależnie czworonogi. W końcu nie bez powodu porównuje się je do kota.
Tym bardziej, że uwielbiają wskakiwać na stoliki, meble, aby mieć wszystko na około oraz wysiadywać na kolanach swojego właściciela. Takie zachowanie wywodzi się z przeszłości, gdzie spaniele przesiadywały na kolanach mnichów w klasztorach w trakcie medytacji, zapewniając sobie nawzajem źródło ciepła.
Psy tej rasy są radosnym, nieskomplikowanym towarzystwem. Są bezproblemowymi współlokatorami, ponieważ są przyjazne nie tylko do ludzi, ale i do innych zwierząt. Spaniel tybetański szybko przywiązuje się do swojego opiekuna, będąc wobec niego lojalnym przyjacielem. Potrafi stworzyć wyjątkową więź ze swoją rodziną.
Natomiast do obcych jest raczej zdystansowany. Przedstawiciele tej rasy są świetnymi psami stróżującymi, ponieważ potrafią meldować nietypowe i podejrzane odgłosy. Choć są przyjazne, to potrafią być uparte i nie są uległe, podobnie jak kot czy lew.
Spaniel tybetański jest dość prosty w wychowaniu, o ile opiekun stara się być konsekwentny i posiada odpowiednią wiedzę na jego temat. Zwierzę bywa uparte, ale jest inteligentne i lubi się uczyć.
Stwarza dobre warunki do nauki podstawowych komend oraz manier. Szkolenie warto przeprowadzić, łącząc naukę z zabawą już od szczenięcych lat. Takie połączenie nie tylko pozwoli osiągnąć sukces, ale przede wszystkim zbuduje więź pomiędzy futrzakiem a człowiekiem.
Spanielom tybetańskim trzeba zapewnić zajęcia oraz zabawę, ponieważ szybko się nudzą. Należy zadbać również o odpowiednią dawkę ruchu, a potem odpoczynek.
Przedstawiciele tej rasy mają naturę stróża, a więc ostrzegają przed intruzem.
Wygląd spaniela tybetańskiego
Szczenię spaniela tybetańskiego przypomina małą, puchatą kuleczkę, której naprawdę ciężko się oprzeć. Z kolei dorosły osobnik posiada lwią grzywą, będącą znakiem rozpoznawczym rasy. W kwestii umaszczenia nie ma jednego wzorca. U czworonogów występuje sierść w różnych barwach.
Spaniel tybetański cechuje się małą głową z nieco wypukłą czaszką. Kufa ma średnią długość i jest tępo zakończona. Uszy zwisające, średniej wielkości są osadzone dość wysoko. Oczy ciemnobrązowe i pełne wyrazu. Ogon jest wysoko osadzony, zakręcony albo nad grzbietem. Dorosłe osobniki osiągaj wysokość w kłębie około 25 cm.
Cechą charakterystyczną jest obfite pióro na uszach oraz tyle kończyn przednich. Suki owłosione są nieco słabiej od samców.
Warto mieć na uwadze, że ten słodki, mały pupil lubi być w centrum uwagi i czasem nawet się obraża.
Wzorzec – 231
Klasyfikacja FCI: Grupa 9 – psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 5 Rasy tybetańskie
Kraj pochodzenia: Tybet
Wielkość: Wysokość w kłębie: około 25,5 cm.
Waga: Dorosłe osobniki osiągają wagę od 4 do 7 kg.
Maść i szata: Spaniel tybetański ma jedwabisty i gładki włos okrywowy na pysku oraz przodzie kończyn. Natomiast na tułowie jest on umiarkowanie długo. Podszycie jest delikatne i gęste.
Podatność na choroby: Spaniel tybetański wykazuje się dość dobrym zdrowiem, ale jest podatny na kilka chorób. Do najczęściej występujących należy: ektropium, postępujący zanik siatkówki, zwichnięcie rzepki, dysplazja stawów łokciowych, zespolenie wrotno-oboczne, zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych, cherry eye, dwurzędowość rzęs oraz cystynuria (kamica cystynowa).
Długość życia: Spaniel tybetański, pomimo podatności na kilka chorób, żyje od 12 do 15 lat.
Cena spaniela tybetańskiego: Cena za spaniela tybetańskiego waha się od 2 do 4 tysięcy złotych. Zależy to przede wszystkim od samego hodowcy, jak i renomy hodowli. Pamiętaj, aby pies pochodził tylko i wyłącznie z zaufanej hodowli. Niestety nie brakuje pseudo hodowli na polskim rynku.
Żywienie/Odżywianie spaniela tybetańskiego
Spaniel tybetański to niewielki pies, który nie ma zbyt dużego zapotrzebowania kalorycznego. Żywienie pupila powinno opierać się na podawaniu mu pełnowartościowej karmy. Warto kontrolować wagę, aby nie doprowadzić do nadwagi, która niesie za sobą wiele konsekwencji. Jednocześnie pamiętaj o aktywności czworonoga.
Karmę możesz wybrać samemu lub skonsultować się z lekarzem weterynarii, który pomoże Ci ją dobrać. Przy zmianie karmy zachowaj szczególną ostrożność, ponieważ zmiana żywienia może spowodować biegunki oraz wymioty.
W codziennym menu możesz uwzględnić zdrowe smakołyki, w tym suche gryzaki, pobudzające potrzebę żucia, przekąski do pielęgnacji zębów.
Zdrowie – choroby typowe dla spaniela tybetańskiego
Spaniel tybetański to rasa, która jest podatna na niektóre schorzenia. Najczęściej osobniki chorują na:
- ektropium – to wada powieki, polegająca na ich wywinięciu, a w efekcie poszerzeniu szpary powiekowej, przez co spojówka jest odsłonięta,
- postępujący zanik siatkówki (PRA) – to dziedziczna choroba oczu, polegająca na degeneracji siatkówki oka. Początkowo choroba upośledza widzenie po zmroku, a w późniejszym stadium również w ciągu dnia,
- cherry eye – wiśniowe oko diagnozowane jest najczęściej u młodych psów, które nie ukończyły drugiego roku życia. Schorzenie polega na wypadnięciu gruczołu trzeciej powieki. Objawia się obecnością kulistej oraz błyszczącej tkanki, która wystaje spod 3 powieki w wewnętrznym kąciku oka,
- dwurzędowość rzęs – ta wrodzona wada dziedziczna polega na występowaniu dodatkowego rzędu albo pojedynczych rzęs na wewnętrznej krawędzi brzegu powiekowego. Takie ułożenie prowadzi do podrażnienia rogówki, a w efekcie otarcia oraz uszkodzenia jej powierzchni,
- zwichnięcie rzepki – to przemieszczenie kości na boczną albo przyśrodkową stronę stawy kolanowego. Występuje w jednej kończynie miedniczej albo obu jednocześnie,
- dysplazja stawów łokciowych – nieprawidłowe wykształcenie powierzchni stawowych stawów łokciowych. Schorzenie powoduje niechęć do ruchu,
- zespolenie wrotno-oboczne – to wada wrodzona, która polega na zaburzonym przepływie krwi przez wątrobę, który powstał w wyniku występowania połączeń między naczyniami żylnymi układowymi a żyłą wrotną. Choroba skutkuje poważnymi konsekwencjami takimi jak problem ze wzrostem, częste biegunki, drgawki, apatia,
- zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych – to zbiór wad anatomicznych, które mają związek ze skróconą trzewioczaszką. Należy do nich m.in. niedorozwój tchawicy, zwężone otwory nosowe, długie podniebienie miękkie, a także wynicowanie kieszonek krtaniowych. Wymienione wady mogą występować samodzielnie lub jednocześnie,
- cystynuria (kamica cystynowa) – to tworzenie się kamieni, które zbudowane są z cystyny na skutek wrodzonej wady kanalików nerkowych. Objawia się krwiomoczem, utrudnionym oddawaniem moczu, częstomoczem. Występuje także zatkanie cewki moczowej.
Spaniel tybetański – dla kogo jest ten pies?
Spaniel tybetański nie należy do skomplikowanych ras. Będzie odpowiedni dla większości miłośników małych czworonogów. Odnajdzie się zarówno w mieszkaniu w mieście, jak i na wsi. Lubi dzieci i jeśli będzie się z nimi wychowywał, proces socjalizacji zostanie odpowiednio przeprowadzony, to stworzy z maluchem wyjątkową więź, opartą na przyjaźni i zaufaniu.
Dobrze dogaduje się również z kotami, ale musi się z nimi najpierw zapoznać. Nie wymaga zwiększonej dawki ruchu, a więc będzie idealnym kompanem osób starszych. Jednak należy pamiętać o tym, aby zapewnić mu zabawę w postaci gier ruchowych, a także wyzwania intelektualne.
Utrzymanie go nie wymaga ani dużej wiedzy, ani doświadczenia, więc jest to rasa idealna dla osób, które będą miały psa po raz pierwszy.
Spaniel tybetański nie znosi samotności. Jeśli więc spędzasz znacznie więcej czasu poza domem niż w domu, to nie jest to rasa dla Ciebie.
Ze względu na mały rozmiar i wagę spaniela tybetańskiego bez problemu możesz wziąć ze sobą na wakacje. Tym bardziej że większość hoteli oferuje pobyt psa.
Pielęgnacja spaniela tybetańskiego
Wbrew pozorom bujna sierść spaniela tybetańskiego wcale nie jest wymagająca w pielęgnacji. Systematycznie, co najmniej raz w tygodniu, należy rozczesywać i szczotkować włosy. W ten sposób zapobiegniesz ich matowieniu. Zainwestuj w dobry grzebień lub szczotkę.
Z kolei podczas zmiany sierści warto czesać pupila nieco częściej, aby gubił mniej włosów. Bardzo ważna jest również pielęgnacja uszu. Są one zwisające, a tym samym bardziej podatne na stany zapalne oraz zabrudzenia. Kontroluj stan uszu i sprawdzaj również oczy.
Wady i zalety spaniela tybetańskiego
Zalety spaniela tybetańskiego:
- wesoły,
- towarzyski,
- lubią dzieci,
- lojalny,
Wady spaniela tybetańskiego:
- nie lubią samotności,
- mają tendencje do obrażania się,
- lubią być w centrum uwagi.
Historia i pochodzenie spaniela tybetańskiego
Historia spaniela tybetańskiego sięga już okresu średniowiecza. Rasa ta pojawiła się wtedy w buddyjskich klasztorach. Natomiast kolejne wzmianki o rasie są dopiero z XIX wieku.
Pierwszy oficjalny miot spaniela tybetańskiego w Europie pojawił się 1895 roku w Wielkiej Brytanii. Co ciekawe, kraj ten sprawuje patronat nad rasą. Z kolei wzorzec spaniela tybetańskiego przedstawiono dopiero w 1934 roku. Szybko zyskał na popularności. Niestety ze względu na wybuch II wojny światowej, próba hodowli tej rasy zakończyła się porażką.
Dopiero w 1946 roku rozpoczęła się hodowla spaniela tybetańskiego, która znamy do dziś. Obecnie rasa ta cieszy się dość sporą popularnością, również i w Polsce.
Rasa została uznana przez FCI w 1961 roku.
Ciekawostki o spanielach tybetańskich
Spaniel tybetański to pies, który odgrywał ważną rolę w buddyjskich klasztorach. Ze względu na podobieństwo do lwa, rasa ta cieszyła się szacunkiem. Jednak to nie wszystko. Rasa ta była hodowana również jako rasa modlitewna. Ich zadaniem było stróżowanie w klasztorach oraz obracanie młynków, które ułatwiało życie mnichom.
Co ciekawe, spaniel tybetański należy do jednej z trzech narodowych ras tybetańskich.
Tibbie jest spanielem, ale jego przodkowie nie byli przedstawicielami myśliwskich ras. Nazwa „spaniel” wywodzi się od słowa epagnuel”, które w języku francuskim oznaczało psa towarzyskiego, a nie psa myśliwskiego.
